Nog voor ik kon lopen en praten, wist ik al dat ik wilde zingen. Zingen is een onderdeel van wie ik ben. Maar wát ik wilde zingen heb ik lange tijd niet geweten. Zoveel verschillende muziekstijlen en ik vond alles even mooi. En dus ging ik experimenteren. Op mijn zestiende ging ik zingen in een heavy metal band, maar ook in een klassiek kamerkoor. Ik studeerde een jaartje klassieke zang aan het conservatorium en vervolgde mijn studie in de richting van muziektheater. Tussendoor zong ik ook nog in een blues band en een country band.

​

Maar na al die jaren van experimenteren, kon ik nog steeds de vinger niet leggen op wat nou ‘mijn’ genre was. Ik was overal wel een beetje goed in en nergens een grote uitblinker. Om uiteindelijk toch maar iets te kiezen, werd het musical. Het toneelspelen en dansen naast het zingen gaven daarbij de doorslag. Om in de huid van een ander te mogen kruipen en daar een personage van vlees en bloed van te maken, vond ik het mooiste wat er is. En ik had geluk, want na mijn studie mocht ik deelnemen aan het tv-programma Op Zoek Naar Evita, wat me een beetje bekendheid gaf en waarna ik mooie rollen in diverse musicals kreeg aangeboden. Ik genoot met volle teugen van mijn leven als musicalactrice en van het idee dat ik mijn dromen aan het waarmaken was.

​

Toen ik moeder werd, deed ik een stapje terug. Ik verliet het podium om met passie de moederrol te vervullen en coachte ondertussen anderen in het zingen en spelen. Ik stapte als het ware het onbekende tegemoet en dat is een hele leerzame periode gebleken. Want wie ben ik eigenlijk wanneer ik niet zing? En waarom voel ik de behoefte om te zingen? Waar komt dat eigenlijk vandaan? Ik kon daar geen antwoord op geven, maar voelde wel dat het belangrijk was om dit antwoord te vinden. Hoe leuk ik het musical vak ook vond, iets ontbrak nog en het was nu tijd te onderzoeken wat dat was.

​

Na de komst van mijn derde kind nam ik een jaar verlof. Een jaar van bezinning waarin ik mezelf de rust en de ruimte wilde geven om tot de kern te komen van de richting die ik op wilde. Toen dat jaar er bijna op zat, sloeg het inzicht ineens als de bliksem in. En toen wist ik het. Alles viel op z’n plek. Precies op het juiste moment.

​

Ik zing vanuit mijn ziel. Ik zing om te raken, te helen, te troosten en me te verbinden. Wanneer ik zing, gaat het eigenlijk niet om mij. Er gaat iets door mij heen. Iets dat groter is dan ik eigenlijk. En daarom heb ik geen eigen genre of stijl, omdat wat door me heen komt iedere keer anders is.

​

En sindsdien ben ik veel vrijer in mijn zingen. Wat ik zing en hoe ik klink, is altijd net weer anders. Vroeger werd ik daar onzeker van, maar nu weet ik dat het juist mijn kracht is. Het hoeft niet foutloos en perfect, daar gaat het niet om. Het mag leven en écht zijn, het mag in het moment ontstaan. In verbinding met de muzikanten om me heen en het publiek dat voor me zit.

​

Op dit moment zing ik in de spirituele muziektheatervoorstellingen Er was eens een Zieltje en Antwoord van de Engelen. Daarnaast zing ik graag voor en met kleine kinderen en werk aan een eigen muzikaal prentenboek. En ik bundel kleine muzikale gedichtjes op Instagram.

​

Het antwoord bleek zo simpel: I sing because I am happy, I am happy because I sing.

​